………………………………………………………………………^-^ “อือ ปวดหัวเป็นบ้า” ณัฐรดีบ่นกับตัวเองมือเล็กเสยผมที่ปรกอยู่ใบหน้าแล้วลูบใบหน้าตัวเองเบาๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นเพราะรู้สึกว่ากลิ่นหอมนั้นมันรุนแรงขึ้นราวกับมันติดอยู่ปลายจมูกเล็กอีกทั้งยังรู้สึกเหมือนมีหมอนข้างแข็งๆ พิงอยู่ด้านข้างเธอ ดวงตากลมโตสบตาเข้ากับสายตาคมกริบของคนที่จ้องหน้าเธอนิ่ง และเมื่อเห็นหน้าเขาชัดเจนขึ้น เธอกำลังจะอ้าปากกรีดร้องออกมาแต่มือหนากลับปิดปากเธอเอาไว้ก่อน “ป่านๆ ฟังผมก่อน” ร่างหนาที่นอนตะแคงมองเธออยู่รีบเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นนัยน์ตาเธอเบิกโพรงเหมือนตกใจสุดขีด “อื้อ ปล่อยฉันนะ นายเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาเรียกฉันอย่างนั้นแล้วมานอนในห้องฉันได้ยังไง” ณัฐรดีโวยวายเสียงดังพยายามแกะมือเขาออก และดิ้นแรงแต่คนตัวใหญ่กว่าก็พยายามกดเธอไว้และรวบมือเธอพัลวัน “ผมชื่อตุลเป็นเพื่อนปอ” ณัฐรดีจึงนิ่งคิดสักพักเมื่อคืนชายในฝันที่เธอครางเรียกชื่อเขาทั้งคืนก็ชื่อตุลแถมหน้าตายังเหมือนกันเด๊ะ เมื่อเธอนิ่งตุลยวัตจึงเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้เธอฟัง ณัฐรดีได้แต่เอามือมากุมขมับด้วยความโมโห เธอโกรธตัวเองที่เมาแล้วไม่ได้สติขนาดนี้ แถมทำอะไรต่อมิอะไรต่อหน้าเขาในสิ่งที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อนอีกต่างหาก คิดแล้วมันน่าอายแค่ไหนตอนนี้ก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหน เธอจำความฝันเมื่อคืนได้ดีและยังจำได้อีกว่าเธอเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ก็ปากของเขาชมพูระเรื่อล่อตาล่อใจเธอขนาดนั้นรู้มั้ยว่ามันน่าจูบแค่ไหน แต่นี่มันบ้านของเธอเธอจะเมาแค่ไหนมันก็ย่อมได้ไม่ใช่หรือ ใครจะไปคิดว่าจะมีคนแปลกหน้าเข้ามานอนในบ้านตัวเอง ‘ทำอะไรลงไปวะเนี่ยยัยป่าน’ ทั้งที่สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ยอมมีอะไรกับผู้ชายคนไหนอีกและจะไม่ยอมคบกับใครง่ายๆ ก็ดันมาพลาดท่าให้กับรุ่นน้องอีก “เอาเป็นว่าฉันขอให้เรื่องของเรามันจบแค่นี้ ขออย่างเดียวนายอย่าบอกเรื่องนี้กับน้องชายฉันก็พอ” ณัฐรดีพูดเสียงห้วน ถึงจะไม่ใช่ผู้หญิงที่มีอะไรกับผู้ชายคนไหนก็ได้แต่เธอก็ไม่อยากเอาใครมาเป็นภาระเธอในตอนนี้ “แต่ว่าป่าน…” “ไม่มีแต่ ฉันไม่ใช่เด็กน้อยที่ขาวสะอาดบริสุทธิ์ผุดผ่องที่นายต้องมารับผิดชอบหรอกน่า นายไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้น แล้วก็หยุดเรียกฉันว่าป่านซะทีฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของนายกรุณาให้เกียรติฉันด้วย”