“ตกลงเธอจะให้ฉันไปส่งที่ไหน” “ป้ายรถเมล์ตรงไหนก็ได้ค่ะ” ตอบออกไปทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่ารถเมล์มันขึ้นยังไงไปลงที่ไหนบ้าง มองดูรอบตัวแล้วในเมืองกรุงมันดูน่ากลัวเหลือเกิน ทั้งรถทั้งคนเยอะแยะไปหมด ไม่รู้ทางไหนเป็นทางไหน มองไปรอบด้านมีแต่ตึกสูงชันรถราบีบแตรเสียงลั่นไปหมด ทำไมมันไม่สวยเหมือนตอนที่เธอดูในอินเทอร์เน็ตเลยสักนิด คิดแล้วม่านน้ำตาก็รื้นขึ้นมา “หึ เธออย่ามาโลกสวยหน่อยเลยน่า เอาดีๆ จะให้ฉันไปส่งที่ไหน ฉันเสียเวลากับเธอมามากแล้วนะ” เขาแค่นยิ้มออกมาคิดว่าเธอยังคงเล่นลิ้นกับเขา “ก็ฉันบอกว่าไม่รู้ไงคะ ฉันไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนหรืออยู่ยังไง ฉันไม่มีที่ไปคุณเข้าใจมั้ย” สิ้นเสียงน้ำตาที่กลั้นไว้ตั้งแต่เมื่อคืนก็พรั่งพรูออกมาอาบสองแก้ม คิดแล้วก็รู้สึกอดสูกับชีวิตตัวเองทั้งที่ไม่คิดว่าจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ ถ้านั่งรถตู้มาก็คงอาศัยสถานีขนส่งในกรุงเทพฯเป็นที่พักพิงไปก่อน แต่ตอนนี้เธอไม่รู้เลยว่าเธอจะต้องนั่งรถไปยังไง น่านฟ้ามองดูอย่างงงๆ และออกจะรำคาญนิดๆ เขายิ่งเป็นผู้ชายที่ปลอบใครไม่เป็นด้วยสิ ถึงเธอจะน่าสงสารแค่ไหน แต่เธอก็ยังไม่น่าไว้ใจอยู่ดี “ฉันไม่อยากให้คุณลำบากใจค่ะ ทางที่ดีคุณเอาฉันไปปล่อยไว้ที่ป้ายรถเมล์ดีกว่าค่ะ” เธอบอกเขาทั้งสะอื้นไห้ “เงียบเถอะน่า ฉันไม่อยากฟังความคิดโง่ๆ ของเธอ” เขาโพล่งออกมา เพราะไม่อยากฟังความคิดที่ดูเหมือนไร้เดียงสาของเด็กคนนี้ แต่เป็นถึงเด็กเสี่ยก็น่าจะมีเงินและแต่งตัวดีกว่านี้ ไม่น่าทำตัวเป็นเด็กกะโปโลและไร้ญาติแบบนี้หรือทำอะไรผิดร้ายแรงจนเสี่ยซ้งต้องเฉดหัวส่งโดนไล่ออกจากบ้าน ‘ทำไมกูต้องมาแส่เรื่องอะไรแบบนี้ด้วยวะ’ น่านฟ้านั่งคิดครู่หนึ่งก่อนจะขับรถออกไป ใบหน้าเรียบเฉยจนเดาไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะต้องมาเจอกับสถานการณ์ที่ตัดสินใจลำบากขนาดนี้